Gaano Nga Ba Kalaki ang Puso ni Nanay?

Minsan naitanong ko sa aking isipan

Gaano nga ba kalaki ang puso ng isang inang mapagmahal.

Sa lawak ng kanyang pang unawa, sa marurub niyang pag-aaruga, sa dalisay nyang pagkalinga, at sa wagas na pag-ibig sa kanyang mga anak... 

Sa tuwing ako'y makakakita ng mommy na kahit mabigat ay kinakayang buhatin ang kanyang supling...

Sa tuwing makakaramdam ako ng pagod sa trabaho at naiisip ko ang mga inang mag aasikaso pa ng kanyang mga anak pagdating...

Sa tuwing tatamarin akong gawin ang mga gawaing bahay... 

Naitatanong ko sa aking sarili, gaano nga ba kahirap ang buhay ni nanay?

Sa bawat pagkain na isusubo na lang ay ibibigay pa...

Sa mga pangarap na naisantabi, para sa kapakanan ng anak niya...

Sa mga pagod na di inalintana, sa mga sakripisyong pinasan, sa mga hirap na pinagdaanan...

Mayroon nga bang hindi kakayanin si nanay? 

Siyang hindi nagpapakita ng kahinaan sa kahit anong hirap ang dumaan...

Siyang walang sinusukuang problema... basta laban lang ng laban...

Siyang pinaka masaya sa bawat nakamit nating tagumpay

At nagbibigay ng pag-asa sa gitna ng kabiguan. 

Gaano nga ba kalaki ang puso ni Nanay? 

Hindi ko maisip kung may salitang nararapat.. 

Sa pagmamahal ng ina, tunay na hindi masusukat...

Habang buhay na responsibilidad ang nasa kanyang palad. 

Bugok

Silang mga di na nagsawa sa gulo ng mundo

Mga taong paulit ulit ang pagkuha ng batong pinukpok sa ulo

Animo'y di na nadala sa lahat ng bukol na napala

Wari'y sadistang hinahanap hanap ang sakit at mga pasa. 

Ano nga ba't tila nakaka adik ang buhay na pakawala

Yung walang patutunguhan, walang mapapala

Pero panay ang andar kahit walang paroroonan

Paikot ikot lang sa daan ng kawalan. 

Bugok kung tawagin

Tumandang walang pinagkatadaan 

Buhay alamang 

Nagpa-anod sa kawalan... 

Bato bato sa langit, ang tamaan magbago na...
Kung sawa ka na sa buhay na kung tagurian ay walang kwenta
Marahil dapat lang na mag isip isip
Upang buhay ay maituwid

Habang may buhay may pag-asa
Pero wag lamang umasa
Samahan ng sikap at tiyaga
Upang buhay ay umalwa... 

NAPAANO SA MAMASAPANO

Samu't saring istorya, kanya kanyang bida

Mga palusot sa sino nga ba ang tunay na may sala

Apatnapu't apat na buhay, sa bayan ay inalay

Ngayo'y walang responsable, kanya kanyang pagkubli sa tunay na nangyari. 

Ano nga bang kahahantungan ng masalimuo't na usapan

May katarungan pa bang aasahan ang magigiting na tagapag-tanggol ng bayan,

O tuluyan ng matatabunan tulad ng mga buhay na napaslang...

Iisa ang hangad, pangarap na kapayapaan

Ang bansang kaliwa't kanan ang gulong kinasasangkutan 

May pag asa pa bang kinakaharap ang bayang Pilipinas

Kung bawat isa'y sarili lamang ang nais na iligtas. 

Nakapanlulumo ang sinapit nilang apatnaput apat

Hindi lang sa nakuyog at pinatay na walang habas

Ang higit na masakit ay ang katotohanang masaklap

Kapwa Pilipino rin naman ang sa kanila'y nagpahirap.

Ito katotohanang hayag pero tila di mabanaag

Ang ating Inang bayang naligaw na ng landas

Paano pa tayo aahon kung tayo tayo mismo ang nagbabaon 

Ang pangarap na kalayaan atin pa bang makakamtan.

Ang mga nasa gobyerno, sukdulan sa kasakiman 

Mga hayok sa kapangyarihan, sandamakmak na kawatan

Paano nga bang makakamit ang katarungan 

Kung ang mismong may sala ang may hawak ng timbangan? 

Isang panawagan sa ating mga kababayan 

Nawa'y matuto na tayong manindigan... 

Dahil mabuti sana kung uuwi lang tayong luhaan... 

Pero tulad ng SAF 44, ang laban ay nauwi sa kawalan. 

Tiktak

Tila isang iglap, wariý paghawi ng ulap

Ang bilis ng panahon, sadyang nakakagulat. 

Animo isang linggo pa lang nang ang bagong taon ay dumaan

Sinalubong ng buong sigla, kaakibat ay bagong pag-asa

Lumipas ang ilang araw

Patuloy lang sa pagkampay 

Tinatahak ang bawat umaga 

Magkahalo ang ligaya't pangamba

Kalahati na ng taon, lumipas ganun-ganun 

Ano nga bang kinahinatnan ng nagdaang limang buwan

Sa bawat oras na tila hinahabol bawat pag-tiktak

Ang pagsikat at paglubog ng araw na mabilis pa sa kidlat. 

Kung atin tatantusan, ang bawat araw na nagdaan
Anong kabutihan ang sa ating kapwaý pinaramdam
O baka panay poot, galit o mabigat na kalooban
Alin kaya ang mas matimbang, alin ang nakalalamang?

Sa bawat daang tinatahak, taong kinakaharap
May impluwensiya tayong naiiwan, tatak ng nakaraan
Ano sa palagay mo ang kanilang matatandaan
Sa pagbanggit ng iyong pangalan, ano ang naramdaman?

Marahil sa sobrang dami ng nais nating makamit
Sa sobrang layo ng nais nating marating
Minsaý nalilimutan na natin ang tumingin at manalamin
Ang kasalukuyang panahon, kailangang harapin.

Huwag makisabay sa pagikot ng relo
Ang buhay sa mundo ay di isang karera ng motorsiklo
Sa paglipat ng pahina ng ating kalendaryo
Anong ala-ala mo sa bawat araw na tumakbo? 

Bagong Taon ng Pagbangon

Natuyo na ang tubig, naubos na ang baha

Unti unting sumisibol ang liwanag sa mukha.

 Binibuo ang pag-asa kung mayroon mang natira

Pinagtitibay ang pamilya, haliging ginuho ni Yolanda. 

Pag-asa ang hatid sa bawat isa ng bagong taon

Higit sa tulad nilang nawalan ng kinabukasan noong isang taon

Hindi matitinag, tatag ng Pinoy

Sa kabila ng delubyo, sigaw nilaý pag-ahon. 

Tapos na ang unos, ang bangungot ng kahapon

Hinaharap ang bagong taon, kaakibat ng pagbangon.

Isang kahilingan, ang aking iiwan

Sa pagtatapos ng tulang iyong nadaan

Nawaý sa bawat oras na silaý iyong maalala

Sumambit sa Maykapal, dasal para sa kanila. 

---

Photos by: Dhes Handumon

Nakakahiya. Nakakaawa.

Nakakahiya. 

Kahapon ay pinatawag kaming mga Pilipino sa kumpanya

Para sa isang proyektong gagawin, tulong sa biktima ni Yolanda.

Nagtanong ang mga pinuno, ilang detalyeng mahalaga. 

Ito ay kung saan at kanino nga ba, iaabot ang pera.

Bilang Pilipino, nakakahiya mang sabihin

Pero bawat isa sa amin, iisa ang saloobin.

Hindi dapat sa gobyerno, dahil baka di makarating

Sa dami ng balita tungkol sa pamahalaang sakim.

Masakit sabihin sa harap ng ibang lahi

Na sa aming pamahalaan ay maraming kawatan

Mga magnanakaw at mapagsamantala

Sa bayan ni Juan, talamak ang buwaya. 

Nais nilang tumulong, magkiramay sa nasalanta

Pero paano nga ba, kung di rin naman mapupunta

Sa mga naging biktima, dilat pa rin ang mata

Sa lumipas ng tatlong linggo, paano na nga ba sila?

Nakakaawa. 

Silang mga walang magawa kundi ang maghintay sa wala

Sa kabila ng milyon milyong tulong na sa kanilaý pinadala

Nagtitiyaga sa tabing ng kariton o mga tahanang walang bubong

Kalam ng sikmuraý tila nakasanayan na at di alintana ang gutom. 

Halos tatlong linggo na mula noong bumisita si Yolanda

At iniwan silang walang wala, nakahandusay sa kalsada

Dumagsa ang tulong, pera, pagkain at iba't ibang donasyon

Pero kailan ba sila, magsisimulang makaaahon? 

Paano nga ba sila magsisimula, ngayong sila'y walang wala

Araw araw pumipila sa kakarampot na delata, 

Isang tabong bigas at noodles na durog na

Nasaan ang donasyon, napunta na sa bahay ng iba. 

ANG TAMA, HINDI KINAKAHIYA. 

ANG MALI, HINDI GINAGAWA.

Sabi ni Lea Bustamante, sa Bata, Bata Paano Ka Ginawa? 

Ito ang aking naramdaman kagabi sa gitna ng usapan.

Kinahihiya ko ang ating pamahalaan, dahil sa maling kaugalian.

Gayun pa man, ang bayanihan amin pa ring pinagparangalan

Sa kabila ng katiwalian, ang taong bayan pa rin ay nagtutulungan.

Sa milyon milyong donasyon ng kapwa Pilipino,

Sa iba't ibang paraang ginawa upang makalikom ng husto

Pera, damit, pagkain, halos pinang limos nga rin dito

Basta't makatulong kahit papaano.

Gayung sadlak sa hirap at sa gobyernong palpak.

Taas noo pa rin nating hinarap ang mga pagsubok sa ating balikat.

Babangon tayo, magtutulungan saan man sa mundo.

Yan ang Pilipino, di matitinag ng delubyo.

Paano nga ba sila magsisimula ngayong silaý walang wala?

AFP Photo

Binayo ng bagyo.

Pinaluhod ng delubyo.

Binura ni Yolanda.

Ilang katagang paulit ulit na nating naririnig sa mga ulat.

Marahil, dahil sa wala na ngang iba pang salitang mahagilap 

Upang ipaliwanag ang sinapit na ating mga kababayang lubhang nasadlak

Sa nagdaang sakuna, na kinuha ang lahat...

Ano nga ba ang ating magagawa?

Tayo na ilang libong milya ang pagitan mula sa ating Inang Bayan

Mga OFW na tanging mga larawan at video lamang ang nasasaksihan...

Umuulan ng Panalangin sa "FB, IG at Twitter" para sa ating mga kababayan

Abot abot ang panawagan kung paano maipapahatid ang mga donasyon na nakalap

Panawagan sa nawawalang kamag-anak at panaghoy ng mga namatayan...

Tulad nyo, dumurugo rin ang puso ko

Sa gitna ng trabaho, ang isip ay nasa mga kababayang naghihingalo

Paano nga ba sila magsisimula...Ngayong silaý walang wala? 

Isang bayang matatatag ang pananampalataya

Yan ang Pilipinas, kahit ilang beses madapa

Hindi kumakawala sa pananalig sa ating Panginoong Lumikha.

Ngayon sa gitna ng unos, para tayong batang musmos

Magsimula sa pag gapang, unti unti hanggang sa makaya natin ulit ang paghakbang

Isang araw, isang tapak, hanggang sa muli tayong maging matatas.

Ang Diyos ay buhay, Siya at tapat. 

Walang bibitaw, dadating din ang bukas

Kung kailan nag mga naburang pangarap ay unti unti ring matutupad. 

"Ang pagpapala ko ay sapat sa lahat ng pangangailangan mo; lalong nahahayag ang aking kapangyarihan kung ikaw ay mahina." Kaya't buong galak kong ipagmamalaki ang aking mga kahinaan upang lalo kong nadama ang kapangyarihan ni Cristo. 10 Dahil kay Cristo, walang halaga sa akin kung ako ma'y mahina, kutyain, pahirapan, usigin at magtiis. Sapagkat kung kailan ako lalong mahina, saka naman ako nagiging malakas. 
2 Corinto 12:9-10